Empati, yeryüzündeki insanların acilen öğrenip, sindirip, uygulaması gereken bir fikir.
Karşısındakinin ne hissedebileceğini, ne tepki vereceğini, ne düşüneceğini önceden tahmin edip ayağını ona göre uzatmak elbette ki müthiş sağlıklı bir iletişimden başka bir şey doğurmayacaktır.
Fakat her şeyde olduğu gibi, empatide de bir denge olmalıymış ki, kişi kendini kaybedip sünger gibi başkasının acısını veya neşesini çekmesin.
Değer verdiğimiz insanlar hakkında aldığımız iyi veya kötü haberlere onlardan çok sevinip üzülmek ve bunu empati diye adlandırmak, akıl hastası olmaya davetiye çıkarmaktan başka bir şey değilmiş.
Empati, insanı güçlü ve "işini bilir" kılıyor ki, ruhunun çaresizliğinde sıkışıp kalmış herkes, empatiyi sindirmiş insanların etrafında kendilerine bir parça huzur arayışı içine giriyor. İşte tam da bu noktada devreye bencillik girmezse sıradaki adım kendimizi karşımızdaki için feda etmek oluyor.
Ben merkezli düşünmek her ne kadar hastalıklı bir durum olsa da, dengeli olduğu takdirde en gerekli şey oluveriyor.
Empati ve bencilliği yoğurup dünyanın en güzel hamurundan pişirilmiş olmak, empati kurmaktan çok daha değerliymiş. Ne olursa olsun, kendimizi hiçbir zaman ikinci plana atmamalıymışız.
Bir cümle bana bunları söyletmeye yetti. Umarım sizin cümlenizde bunlardan biri olur.
"Biraz bencil ol Deniz, bu denli empati insanı öldürür!"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder