Bir şiir molası; Elleri Var Özgürlüğün

size çok güzel dizeler getirdim.

Elleri Var Özgürlüğün - Oktay Rıfat Horozcu


1
Köpürerek koşuyordu atlarımız
Durgun denize doğru.


2
Bu uçuş, güvercindeki,
Özgürlük sevinci mi ne!


3
Öpüşmek yasaktı, bilir misiniz,
Düşünmek yasak,
İşgücünü savunmak yasak!


4
Ürünü ayırmışlar ağacından,
Tutturabildiğine,
Satıyorlar pazarda;
Emeğin dalları kırılmış, yerde.


5
Işık kör edicidir, diyorlar,
Özgürlük patlayıcı.
Lambamızı bozan da,
Özgürlüğe kundak sokan da onlar.

Uzandık mı patlasın istiyorlar,
Yaktık mı tutuşalım.
Mayın tarlaları var,
Karanlıkta duruyor ekmekle su.


6
Elleri var özgürlüğün,
Gözleri, ayakları;
Silmek için kanlı teri,
Bakmak için yarınlara,
Eşitliğe doğru giden.


7
Ben kafes, sen sarmaşık;
Dolan dolanabildiğin kadar!


8
Özgürlük sevgisi bu,
İnsan kapılmaya görsün bir kez;
Bir urba ki eskimez,
Bir düş ki gerçekten daha doğru.


9
Yiğit sürücüleri tarihsel akışın,
İşçiler, evren kovanının arıları;
Bir kara somunun çevresinde döndükçe
Dünyamıza özgürlük getiren kardeşler.
O somunla doğrulur uykusundan akıl,
Ağarır o somunla bitmeyen gecemiz;
O güneşle bağımsızlığa erer kişi.


10
Bu umut özgür olmanın kapısı;
Mutlu günlere insanca aralık.
Bu sevinç mutlu günlerin ışığı;
Vurur üstümüze usulca ürkek.

Gel yurdumun insanı görün artık,
Özgürlüğün kapısında dal gibi;
Ardında gökyüzü kardeşçe mavi!

Ardından saygı, sevgi, ve sonsuz bir minnet ve hasretle; Nâzım!

Bugün, hayatına tam 17 yıllık hapislik, ardından yaşamının sonuna kadar insanlarından "dünyanın en iyi insanları" diye bahsettiği memleketine sonsuz bir hasretlik, faşizme karşı kocaman bir kavga, onu o yapan unutulmaz sevdalar ve tüm bu saydıklarımı "dünyanın en güzel dillerinden biri"  diye nitelendirdiği Türkçe'sinde yazdığı onlarca şiir, oyun ve yazı sığdıran ama o daima peşinden gidip sesini dinlediği en hakiki kılavuzuna, kalbine yenik düşen, memleket şairi Nâzım Hikmet'in, Mavi Gözlü Dev'imizin 52. ölüm yıldönümü.

"Benim en büyük bahtsızlığım bu! Asıl şiirsel çalışmam boşa gidiyor, yok oluyor! Şiirlerim elliden çok dile çevrildi, çeşit çeşit elliden çok halk okuyor onları ama ben Türk'üm. Her şeyden önce Türkler için yazıyorum! Ama gel gelelim onlar da beni okumuyor. Okumalarının da olanağı yok çünkü Türkiye'de yayımlanmıyorum. Oysa beni sonuna kadar, tam anlamıyla ancak orada, yurdumda anlarlar." demişti Hikmet.

Bugün hala onu okuyan, sonuna kadar ve tam anlamıyla anlayan ve anlayacak bir nesile mensup olmanın haklı gururuyla ve onu kaybetmiş olmanın hüznüyle bugün bir kez daha bu büyük Türk şairinin hatırası önünde saygıyla eğiliyorum.

Tüm ihtişamıyla bu dünyadan Nâzım geçti.

İyi ki geçtin dünyadan ve iyi ki yıllar öncesinden hala uzanıyorsun bize şiirlerinle.

Ardından saygı, sevgi, ve en az bunlar kadar sonsuz bir minnet ve hasretle; Nâzım!
Daima...

Otobiyografi 

1902'de doğdum 

doğduğum şehre dönmedim bir daha 

geriye dönmeyi sevmem 

üç yaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim 

on dokuzumda Moskova'da komünist Üniversite öğrenciliği 

kırk dokuzumda yine Moskova'da Tseka-Parti konukluğu 

ve on dördümden beri şairlik ederim

kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir 

                                               ben ayrılıkların 

kimi insan ezbere sayar yıldızların adını 

                                               ben hasretlerin

hapislerde de yattım büyük otellerde de 

açlık çektim açlık gırevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir

otuzumda asılmamı istediler 

kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini 

                                                            verdiler de 

otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu 

elli dokuzumda on sekiz saatta uçtum Pırağ'dan Havana'ya

Lenin'i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924'de 

961'de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır

partimden koparmağa yeltendiler beni 

                                            sökmedi 

yıkılan putların altında da ezilmedim

951'de bir denizde genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün 

52'de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü

sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım 

şu kadarcık haset etmedim Şarlo'ya bile 

aldattım kadınlarımı 

konuşmadım arkasından dostlarımın

içtim ama akşamcı olmadım 

hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana

başkasının hesabına utandım yalan söyledim 

yalan söyledim başkasını üzmemek için 

              ama durup dururken de yalan söyledim

bindim tirene uçağa otomobile 

çoğunluk binemiyor 

operaya gittim 

            çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın 

çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21'den beri 

            camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye 

            ama kahve falıma baktırdığım oldu

yazılarım otuz kırk dilde basılır 

            Türkiye'mde Türkçemle yasak

kansere yakalanmadım daha 

yakalanmam da şart değil 

başbakan filân olacağım yok 

meraklısı da değilim bu işin 

bir de harbe girmedim 

sığınaklara da inmedim gece yarıları 

yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında 

ama sevdalandım altmışıma yakın 

sözün kısası yoldaşlar 

bugün Berlin'de kederden gebermekte olsam da 

                                           insanca yaşadım diyebilirim 

ve daha ne kadar yaşarım 

                             başımdan neler geçer daha 

                                                                kim bilir. 

   

                                                                11 Eylül 1961 / Doğu Berlin.